|
 Heydər
Əliyev Fondunun təşəbbüsü ilə bu günlərdə Abşeron rayonu
Masazır kəndində valideynlərini itirmiş və valideyn
himayəsindən məhrum olmuş, internat məktəblərindən
ayrılmış gənclər üçün 13 mərtəbəli, 120 mənzilli bina-
“Məzun evi” istifadəyə verilib. Bina yüksək keyfiyyətlə
təmir olunub. Sakinlərin yaşayışı üçün zəruri olan
avadanlıqlarla təmin edilib. Yaşayış binasının 1-ci
mərtəbəsində ayrı-ayrılıqda kişi və qadın bərbərxanası,
50 yerlik kafe, kafenin mətbəxi, qabyuma otağı, sanitar
qovşağı, bununla yanaşı lift xolu və dəhliz yerləşir.
Binanın zirzəmisində böyük trenajor və stolüstü tennis
zalları, soyunma və məşqçi otağı, sanitar qovşağı,
istilik və elektrik məntəqəsi yerləşir. Oxucularımızı
bina və orada yaşayan sakinlərlə yaxından tanış etmək
məqsədilə “Məzun evi”nə yollandıq. Yeni yaşayış
massivində məskunlaşan internat məktəblərinin məzunları
ilə söhbətləşdik.
Taleh Sultanov:
“Televizor, soyuducudan tutmuş duz qabına qədər hər şey
verilib”
Hazırda nə atam, nə də ki, anam var. Anam mənim 5 yaşım
olanda rəhmətə gedib. Nənəm bizi Maştağada yerləşən 1
nömrəli internat məktəbinə gətirib. 2000-ci ilə qədər,
yəni nənəm sağ olana kimi internata yanımıza
gəlib-gedirdi. Ondan sonra heç bir qohum-əqrəba ilə
əlaqəmiz yoxdur. İki qardaş, bir bacıyıq. Qardaşımla
birgə internat məktəbində oxuyub yaşamışıq. O məndən
böyükdür. İnternatı bitirəndən sonra neftdə işləməyə
başladı. Qardaşıma neftdə işlədiyi üçün Mehriban xanım
Əliyeva tərəfindən ev verilib. Hazırda qardaşım ailəsi
ilə birgə 8-ci kilometrdə öz evində yaşayır. Mən də
internat məktəbini bitirdikdən sonra peşə məktəbində
xarrat-dülgər sənətinə yiyələndim. Sonra əsgəri xidmətə
yollandım. Əsgərliyi başa vurduqdan sonra demək olar ki,
heç nəyim yox idi. Başladım öz sənətim üzrə işləməyə.
Evlərdə günəmuzd şəkildə usta, hərdən də fəhlə kimi
çalışıb bir tikə çörəyimi qazanırdım. Həmin vaxtlarda
kirayədə qalırdım. İşimiz olmayanda kirayə pulunu
ödəməkdə çətinlik çəkirdim. Pulum olmayanda utana-utana
bacımgildə qalırdım. Bir gün mənə zəng gəldi və ev
verildiyini bildirdilər. İnanın ki, çox sevinirdim.
Çünki son vaxtlar məndə həyata bir ümidsizlik
yaranmışdı. Bu dünyaya niyə gəldiyimi, bu qədər
əzab-əziyyət çəkməyimin səbəblərini axtarırdım.
Cəmiyyətdə normal insan kimi yaşamağımın nə qədər çətin
olduğunu düşünürdüm. Allah Prezidentimiz İlham Əliyevdən
və xanımı Mehriban Əliyevadan razı olsun. Çox sağ
olsunlar, onların sayəsində ümidsizlikdən qurtuldum.
Həyata, yaşamağa məndə yeni həvəs, stimul yarandı. Bu
gün mənim artıq öz evim var. Heç kimin yanına
sıxıla-sıxıla getmirəm. Kirayəni necə ödəyəcəyəmi
fikirləşmirəm. Bilirsiz, bu nə qədər böyük bir yükdən
azad olmağımızdır. İndi burada işlə də təmin olunmuşam.
Binanın liftinə nəzarət edirəm.
Evlərimiz çox yüksək səviyyədə tikilib. Tam təmirlidir.
Yaşamaq üçün normal şərait yaradılıb, məişət əşyaları
ilə təmin olunub. Televizor, soyuducudan tutmuş duz
qabına qədər hər şey verilib. Bir daha fürsətdən
istifadə edib bizə yaradılan şəraitə görə ölkə başçımız
cənab İlham Əliyevə və xanımı Mehriban Əliyevaya dərin
təşəkkürümü bildirirəm.
 Nüranə
Cabbarova:
“Artıq həyatımın ən şirin anlarını yaşayıram”
Əslən Zəngilan rayonundanam. 1992-ci ildə anadan olmuşam.
Maştağadakı 1 nömrəli internat məktəbinin məzunu
olduqdan sonra peşə liseyində təhsil almışam.
Valideynlərimdən və qohum-əqrəbamdan xəbərim yoxdur.
Məktəbi bitirəndən sonra dərziliklə məşğul olurdum. Sağ
olsunlar, mənə məktəbdə sığınacaq vermişdilər. Orada
qalırdım. Tikiş işləri ilə də demək olar ki, məktəbdə
məşğul olurdum. Məktəb rəhbərliyi məni həmişə diqqətdə
saxlayıb. Yerim-yurdum olmadığı üçün mənə daim qayğı
göstərib. Ev almaq xəbərini eşidəndə, sözün əsl
mənasında, nə edəcəyimi bilmədim. Donub qalmışdım.
Yatsam yuxuma da girməzdi ki, mənim şəxsi evim olacaq.
Özümün televizorum, soyuducum olacaq və mən istədiyim
zaman bu əşyalardan istifadə edəcəyəm. Bunlar mənim üçün
əlçatmaz idi. Şükürlər olsun bu günə ki, artıq şəxsi
evim və əşyalarım var. Bütün bunlara görə Prezidentimiz
İlham Əliyevə, Mehriban xanım Əliyevaya nə qədər
təşəkkür etsəm yenə də azdır. Artıq həyatımın ən şirin
anlarını yaşayıram. Məktəbimizdən tanıdığım bir oğlanla
nişanlıyıq. İnşallah, yaxın müddətdə toyumuz olacaq. Biz
bərabər bu evdə yaşayacağıq. Düşünürəm ki, evimiz
olandan sonra yaşamaq bir o qədər də çətin olmaz. Mən də
burada xadimə işləyirəm. Nişanlım da fəhləliklə
məşğuldur. Bizə yeni həyat qurmaqda köməklik edənlərə
təkrar təşəkkürümü bildirirəm.
 Seymur
İslamov:
“Ölkə başçısına və xanımına minnətdarlığımı bildirirəm”
11 nömrəli inteqrasiya təlimli internat məktəbini bu il
bitirmişəm. Valideynlərimin hər ikisi rəhmətə gedib.
Dövlətdən başqa heç bir yerdən dəstək almıram. Məktəbi
bitirdikdən sonra Bilgəh qəsəbəsində bir qadın mənə öz
evində sığınacaq vermişdi. Həmin qadın mənimlə nə qədər
nəvazişlə və mehribanlıqla rəftar eləsə də yenə də orada
yaşamaqdan utanır və sıxılırdım. İnternat məktəbi
bitirməyimə baxmayaraq məktəbimizin direktoru Gülnarə
xanım daim bizimlə əlaqə saxlayır, diqqət və qayğısını
əsirgəmirdi. Nəhayət, bir gün Gülnarə xanım mənə yenə
zəng elədi və evlə təmin olunduğumu bildirdi. Doğrusu,
telefonda quruyub qaldım. Sevincimdən danışa bilmirdim.
Mənə Masazır kəndinə gəlməyi və mənzilin açarlarını
təhvil almağı dedilər. Beləliklə, bura gəldik və
mənzilləri təhvil aldıq. Fürsətdən istifadə edərək bizə
belə şəraiti yaradan dövlət başçımız İlham Əliyevə və
xanımı Mehriban Əliyevaya xüsusi minnətdarlığımı
bildirirəm.
Mənzillərimiz çox yüksək səviyyədə təmir olunub. Yaşamaq
üçün hər bir şərait mövcuddur. Məişət əşyaları da yüksək
səviyyədədir. Sağ olsun, internat məktəbimizin
kollektivi də bizə baş çəkərək soyuducularımızı doldurub.
Bol çeşidli ərzaq məhsulları ilə bizə qonaq gəliblər.
Çalışacağam ki, dövlətimizin mənə göstərdiyi diqqət və
qayğını, güvəni boşa çıxarmayım. Layiqli vətandaş kimi
dövlətimizə, xalqımıza ləyaqətlə xidmət edim.
 Fərid
Quliyev:
“Mənzilə daxil olarkən sevincimdən hönkür-hönkür
ağladım”
1993-cü ildə anadan olmuşam. Atam Bakı şəhərindən, anam
isə Balakən rayonundandır. Mərdəkanda yerləşən 2 nömrəli
internat məktəbinin məzunu olmuşam. 9-cu sinfi burada
bitirdikdən sonra 18 nömrəli peşə liseyində təhsilimi
davam etdirdim. Sonra məni Binədə yerləşən peşə liseyinə
göndərdilər. Peşə liseyində oxuyarkən həmin liseyin
yataqxanasında qalırdım. Liseyi bitirdikdən sonra isə
Sabunçuda kirayədə yaşayırdım. Oteldə barmen işləyirdim.
Qazandığım pulun böyük hissəsi ilə kirayəni ödəyirdim.
Bir qarnım ac, bir qarnım tox dolanırdım. Bütün
çətinliklərə baxmayaraq çalışırdım ki, həyatda dik dura
bilim. İnternat məktəbdən bizə ev verəcəklərini
bildirmişdilər. Məktəb rəhbərliyi həmişə telefonumuzu
açıq saxlamağı, nömrəmizi dəyişməməyi deyirdi. Səmimi
deyim ki, ümidim yox idi ki, mənə ev versinlər. Bir gün
kirayə qaldığım evdə oturub xəyallara dalmışdım.
Gələcəyimlə bağlı şirin xəyallar qururdum ki, telefonuma
gələn qəfil zəng məni xəyallardan oyatdı. Zəng edən 2
nömrəli internat məktəbinin direktoru idi. Mənə ev
verildiyini və səhər tezdən Masazır kəndində olmağımı
bildirdikdə sevincimin hədd-hüdudu yox idi. Bu xəbər
mənim həyatımda ən xoş xəbər idi. Həmin günü sevincimdən
gecə yata bilmədim. Səhərin açılmağını səbirsizliklə
gözləyirdim. Nəhayət, səhər açıldı və mən Masazır
qəsəbəsinə gəldim. Püşkatma yolu ilə evləri bizə təqdim
etdilər. Keçirdiyim hissi sözlə ifadə etmək mümkün
deyildi. Mənzilə daxil olarkən sevincimdən hönkür-hönkür
ağladım. Təsəvvür edirsizmi, mənim artıq öz evim, öz
yuvam var idi. Bu hissi mənə yaşatdıqlarına görə
Prezidentimiz İlham Əliyevə, onun xanımı, daim bizim
yanımızda olan Mehriban Əliyevaya dərin təşəkkürümü
bildirirəm. Bildirmək istəyirəm ki, öz doğma
valideynlərimiz bizi tərk etsə də, şükürlər olsun ki,
qayğımıza qalan, problemlərimizi daim düşünən dövlətimiz
var. Mən fəxr edirəm ki, Azərbaycan kimi ölkədə
yaşayıram.
Artıq bir neçə gündür ki, burada yaşayıram. Sağ olsunlar,
məni işlə də təmin ediblər. Yaşadığımız binanın mühafizə
xidmətində çalışıram. Hazırda özümü xoşbəxt hiss edirəm.
 Elçin
Sultanov:
“Övladımın öz şəxsi evimdə anadan olacağına görə çox
sevinirəm”
1993-cü ildə anadan olmuşam. 1 nömrəli internat
məktəbində oxumuşam. Peşə liseyində qaynaqçı peşəsinə
yiyələndikdən sonra əsgəri xidmətə yollandım. Xidmətimi
bitirdikdən sonra isə müstəqil həyata başladım.
Kafelərin birində ofisiant işləyirdim. Elə kafedə də
qalırdım. Sonra ailə qurmaq haqqında düşündüm. Sevdiyim
bir xanımla evləndim. Artıq kirayə ev tutmaq
məcburiyyətində idim. Bu müddət ərzində dayılarım da
mənə müəyyən köməklik göstərirdi. Lakin buna baxmayaraq
çətinliklər çəkirdim. Az miqdarda qazandığım pul kirayə
ödəməyə və minimum gündəlik xərclərə yetmirdi. Pis günün
ömrü az olar, deyiblər. Doğrudan da belə oldu. Heç
gözləmədiyim halda mənə zəng gəldi və evlə təmin
olunduğumu bildirdilər. Tez yoldaşıma zəng elədim və
sevincimi onunla bölüşdüm. Nəhayət, bizi bu binaya
gətirdilər. Binanın təntənəli surətdə açılış mərasimi
oldu. Mənzillərin açarlarını bizə təqdim etdilər.
Mənzilə daxil olanda çaş-baş qalmışdıq. Evdə demək olar
ki, hər şey var idi. Yoldaşımla birgə ən sevincli
günümüzü yaşayırdıq. Artıq bizim öz şəxsi evimiz var idi.
Kirayələrdən canımız qurtarmışdı. Bir şeyi də nəzərə
çatdırım ki, yaxın müddətdə biz özümüz valideyn
olacağıq. Bu baxımdan, övladımın öz şəxsi evimdə anadan
olacağına görə çox sevinirəm. Bu, çox gözəl və unudulmaz
hisslərdir. Uzun illər xiffət çəkərək yaşasam da hazırda
özümü güclü, xoşbəxt hiss edirəm. Çünki arxamızda bizə
dəyər verən, bizi həmişə dəstəkləyən böyük, qüdrətli
dövlətimiz var. Fürsətdən istifadə edib həm öz adımdan,
həm də həyat yoldaşım adından ölkə başçımız İlham
Əliyevə, həmişə bizlərə ana qayğısı göstərən Mehriban
xanım Əliyevaya dərin təşəkkürümü bildirirəm.
Niyazi RƏHİMOV,
“Azərbaycan müəllimi”
Fotolar Rəşad ZİYADOVUNDUR |
