|
Könül NƏHMƏTOVA
 Övladlarıma
bacardığım qədər yaxşı təlim-tərbiyə verməyə çalışıram.
Bəzən də elə güman edirəm ki, onlar artıq hər şeyi
özləri dərk etməlidirlər. Amma olmur...
Ağcabədiyə atamgilə getmişdik. Bir səhər eyvana çıxanda
gördüm ki, böyük oğlum Adil (onun on beş yaşı var)
həyətdə kal meyvəni ayağının ucuyla top kimi oynadır. Bu
mənzərə mənə xoş gəlmədi, hətta sarsıtdı desəm, mübaliğə
olmaz. Durdum, baxa-baxa fikirləşdim. Hələ ancaq onu
fikirləşirdim ki, burada xoşagəlməz olan nədir? Anlaya
bilmirdim, amma Adilin halına etirazım da öz səsini
boğmaq istəmirdi:
- Adil, sənün üçün eyib deyilmi?
- Neyləyirəm ki?..
- Günahdır.
- Nə?
Sualların cavabları, nə yaxşı ki, bədahətən verilirdi:
- O, Allahın verdiyi ruzidir, hörmətsizlik edirsən,
ayağınla oynadırsan.
- O, yetişməyib, kaldır.
- Nə olar ki, əgər çörək hələ bişməyibsə, xəmiri, unu
tapdalamaq olarmı?! Əgər hələ una çevrilməyibsə, buğdanı
ayaq altına salmaq olarmı?! Ruzi yalnız buğda deyil
ki... Bütün yeyilə biləcək şeylər də ruzidir, buğda
qədər hörmətəlayiqdir. Anladınmı?
Mən hələ düşünürdüm. Amma o, daha sual vermədi ki, bu
kal meyvə yerə düşüb burada çürümüş, yaxud ayağımın
altında əzilmiş, nə fərq edəcək ki?.. Aha, bayaqdan
olduğu kimi, mənim anlamadıqlarımı sanki mənə diqtə
edirlərmiş kimi, bu sualın da cavabını tapdım. Tapdım və
yenə hündürdən diqtə etməyə başladım:
- Bax, amma o meyvə orada çürüyəcək, böcəklərin ruzisinə
çevriləcək. Heç nə səbəbsiz olmur. Hər hərəkət aktı
Allahın izniylə baş verir.
Adil başını aşağı salıb gülümsəyirdi. Mənə elə gəldi ki,
onun da qəlbi bu suallarla məşğul idi. Axır ki, yerə
düşmüş kal meyvənin də mahiyyətini anladı... |
