|
Xatirələr insanı yaşadır...
 Görkəmli
dövlət xadimi, tibb elmləri doktoru, professor Əziz
Əliyevin 100 illiyinə
"Azərbaycan müəllimi", 3 dekabr 1996-cı il, № 47
Həyatda elə insanlar var ki, yoxluqları heç vaxt hiss
olunmur. Onlar cismən ölsələr də, mənən hər bir kəsin
qəlbində yaşayırlar. İllər bir-birini əvəz etsə də,
onların xeyirxah əməlləri, fədakarlıqları və yüksək
insani keyfiyyətləri minnətdarlıq hissi ilə yada
salınır. Belə insanlardan biri də görkəmli dövlət
xadimi, tibb elminin korifeylərindən biri, tibb elmləri
doktoru, professor Əziz Əliyevdir. Onun yüksək elmi
nailiyyətlərindən, rəhbər vəzifələrdə layiqincə
çalışmasından həmişə razılıqla danışılmış və
yazılmışdır. Bu dəfə isə məqsədimiz Əziz Əliyevi
yaxından tanıyanlardan biri ilə görüşmək idi. Əziz
müəllimlə bağlı xoş xatirələri dinləmək üçün Mahrux
Qacarla görüşdük. Uzun müddət 1 nömrəli Tibb Məktəbində
dərs demiş, eyni zamanda Bakı şəhər 4 nömrəli Klinik
Xəstəxanasında həkim işləmiş Mahrux xanım xəyalən o
illərə qayıdaraq Əziz müəllimi belə xatırladı:
- Gəncədə qızlar seminariyasını bitirib, sənədlərimi
Azərbaycan Tibb İnstitutuna təqdim etmişdim. Lakin
imtahanlara buraxılmırdım və düz beş il bu hadisə təkrar
olundu. Səbəb mənim tarixi bir nəslə mənsubluğum idi.
Həmin dövrdə Əziz müəllim Tibb İnstitutunun rektoru idi.
Məni yanına çağıraraq məsləhət gördü ki, o vaxt Mərkəzi
Komitədə səhiyyə işlərinə baxan bir nəfərin yanına
gedim, bəlkə onun köməyi dəydi. Mən elə də etdim. Həmin
adam tərcümeyi-halımı oxuduqca üzü sərt ifadə aldı və
"Sənin kimi xanımlara institutlarda yer yoxdur"-dedi.
Kor-peşman evə qayıdaraq anamla bizə qarşı edilən
haqsızlıqlara görə dərdləşib ağladıq. Əziz müəllim
əhvalatdan xəbər tutduqda məni sakitləşdirib dedi:
"Həyatın özü sərt bir məktəbdir. Əgər istəyirsən ki,
nəyəsə nail olasan özünü mütləq ələ almalı və mübarizə
aparmalısan. Çalışacağam ki, gələn il sən bu instituta
daxil olasan". Bu hadisədən xeyli vaxt keçmişdi.
Ölkəmizdə baş verən tarixi bir dönüşdən sonra hər yerdə
olduğu kimi, Azərbaycanda da bizim kimi ailələrə
münasibət yaxşılığa doğru dəyişməyə başladı. Bir gün
anamla evdə oturmuşdum. Qapının zəngi çalındı. Poçtalyon
əlindəki məktubu mənə təqdim etdi. Əziz müəllimin imzası
ilə yazılmış məktubda sənədlərimi hazırlayıb instituta
gəlməyim tələb olunurdu. Sənədlərlə Əziz müəllimin
yanına getdim. Və yayda imtahan verdim. İmtahanlardan
qabaq o, prorektora: " Bu qız müvəffəq qiymətlər alsa,
onu müalicə-profilaktika fakültəsinə keçirərsiniz. Çox
əziyyətlər çəkib",-dedi. Özü isə Moskvaya ezamiyyətə
getdi. Həmin il nəhayət çoxdankı arzuma çataraq Tibb
İnstitutuna daxil oldum. Oxuduğum illər ərzində
çalışırdım ki, onun etimadını doğruldum.
Əziz müəllim rektor kimi əvəzolunmaz bir insan idi.
Tələbələr onunla sərbəst şəkildə dərdləşər, öz
problemlərini söyləyərdilər. O da qayğıkeş bir ata kimi
hamını təmkinlə dinləyər, kömək etməyə çalışardı.
Tələbələrin yaxşı oxuması üçün əlindən gələni
əsirgəməzdi. Təsadüfi deyil ki, respublikada ilk dəfə
olaraq tələbələr üçün onun rektorluğu dövründə
beşmərtəbəli iki yataqxana tikilmişdir. O, eyni zamanda
institutda elmi kadrların yüksək səviyyədə
hazırlanmasına xüsusi fikir verirdi. Çalışırdı ki,
institutun adı hər yerdə fəxrlə çəkilsin.
Ali məktəbi bitirdikdən sonra təyinatla Laçın rayonunun
ucqar bir kəndində işləyəndə də professorun etdiyi
təmənnasız köməyi heç vaxt unutmur və mənə olan inamını
doğrultmağa çalışırdım. Rəhbər vəzifələrdə işləyəndə də,
onun nailiyyətləri, uğurları ilə sevinmişəm. Sonralar
təsadüf elə gətirdi ki, mən Əziz müəllimin oğlu
professor Tamerlan Əliyevlə də neçə il Bakıdakı 4
nömrəli Klinik Xəstəxanasında birgə işlədim. Mən
deyərdim ki, atasına xas olan bütün yüksək
xüsusiyyətlər Tamerlanda öz əksini tapmışdır. Onunla
tanışlığım mənim bu ailəyə olan hörmətimi daha da
artırmışdır.
Bəli, həyatımızın keşməkeşli tarixi ziddiyyətlərlə dolu
günləri çox olub. Və bu illərdə pis adamlarla da
rastlaşmışıq, yaxşı adamlarla da. Nə yaxşı ki, yaxşılar
öz xeyirxahlıqları, müdriklikləri ilə pisləri üstələyir.
İllər keçsə də, onlar əvəzolunmaz bir şəxsiyyət, təmiz,
müqəddəs insanlar kimi yaddaşlara həkk olunur və daim
xatırlanırlar. Xatırlanırlarsa, deməli, onlar əbədi
yaşayırlar. Əziz Əliyev kimi!
Söhbəti qələmə aldı:
Samirə KƏRİMOVA
"Azərbaycan müəllimi"nin arxivindən
Azərbaycan müəllimlərinin IX qurultayı (18 may 1978-ci
il)
Tanınmış imzalar
Azadlığın töhfələri
Böyük Oktyabrın parlaq günəşi yurdumuzdan əbədi olaraq
zülməti qovdu. Əsrlərdən bəri əsarətin ağır pəncəsində
inləyən xalqlar yalnız Böyük Oktyabr sosialist
inqilabından sonra zülmün zəncirini qırıb atdı, öz
hüququnun, öz torpağının, öz mədəniyyətinin əsil sahibi
oldu. Böyük Oktyabr sosialist inqilabı doğma xalqımıza
da ilham verdi.
Xalqımız cəhalətin, ətalətin daşını həmişəlik olaraq
atıb, işıqlı və aydın bir yola - sosializm yoluna çıxdı,
böyük rus xalqının köməyi ilə özünün mədəniyyətini,
iqtisadiyyatını inkişaf etdirməyə başladı.
Keçmiş qara dünyada əhalisi başdan-başa savadsız olan
Azərbaycanın mədəniyyəti, incəsənəti az müddət
içərisində misli görünməmiş dərəcədə inkişaf edib
yüksəldi.
Böyük Oktyabr sosialist inqilabı xalqların yaradıb
qurması üçün geniş üfüqlər açmışdır. Ölkəmizdə yaradan,
quran hər kəsin əməyinə böyük qiymət verilir. Hər kəs öz
şərəfli əməyilə ucalır. Bütün bunlara görədir ki,
günəşli Azərbaycan da digər qardaş respublikalar kimi
gündən-günə çiçəklənib inkişaf edir. Xalqımızın
incəsənəti də indi bütün dünyanı heyran qoymuşdur. Gözəl
musiqimizin sədaları dünyanın hər tərəfindən eşidilir.
Milyonlarla insan Azərbaycanın görkəmli sənətkarı Üzeyir
Hacıbəyovun, Əfrasiyab Bədəlbəylinin, Fikrət Əmirovun,
Səid Rüstəmovun əsərlərini sevə-sevə dinləyir.
Bəli, bu cah-cəlal, bu azad və xoşbəxt Vətəndə insanın
ürəyi həmişə yaşayıb yaratmaq hissilə döyünür. Doğma
xalqımızın azad sənətkarları həmişə yazıb yaradacaq,
xalqımızın firavan və xoşbəxt həyatını tərənnüm
edəcəkdir.
Qara QARAYEV,
SSRİ-nin xalq artisti, bəstəkar
"Azərbaycan müəllimi",
7 noyabr, 1959-cu il, № 90
A.S.Puşkin və M.F.Axundov
Azərbaycan xalqının qabaqcıl oğlu M.F.Axundovun zəngin
və çoxcəhətli yaradıcılığına böyük rus xalqının
ədəbiyyat və mədəniyyətinin dərin təsiri və köməyi
olmuşdur.
Qabaqcıl rus ədəbiyyat və mədəniyyəti, böyük rus
xalqının yetişdirmiş olduğu görkəmli sənətkarların
zəngin yaradıcılığı hələ gənc ikən Tiflis mühitinə
düşmüş Axundov üçün misilsiz bir məktəb oldu. Bu məktəb
M.F.Axundovu böyük rus xalqı ilə, onun ədəbiyyat və
mədəniyyəti ilə qırılmaz tellərlə bağladı...
...Təsadüfi deyildir ki, M.F.Axundov hələ 25 yaşlı bir
gənc ikən rus ədəbiyyatının görkəmli klassikləri
haqqında, onlardan hər birinin bu ədəbiyyatın inkişaf
tarixində oynadıqları rol haqqında düzgün təsəvvürə
malik idi...
...A.S.Puşkin poeziyasını "Aləmdə yanan məşələ" bənzədən
M.F.Axundov, əlbəttə, belə bir qərara birdən-birə gələ
bilməzdi. M.F.Axundovun A.S.Puşkinin yaradıcılığına
verdiyi yüksək qiymət, hər şeydən əvvəl onun dahi rus
şairinin əsərlərindən aldığı canlı təəssüratın nəticəsi
idi.
A.S.Puşkinin əsərləri ilə xalqımız daha sonralar, əsasən
keçən əsrin 90-cı illərindən etibarən tanış olmağa
başlamışdır. Lakin A.S.Puşkini ilk dəfə olaraq
Azərbaycan xalqına yaxından tanıdan, ədəbiyyatımızda
ölməz Puşkin obrazı yaradan M.F.Axundov olmuşdur...
Şıxəli QURBANOV,
"Azərbaycan müəllimi",
9 aprel 1953-cü il, № 15
Oxumuram, ay müəllim, oxumuram
Gecə yarı idi. Maqsud müəllimin balaca pəncərəsindən
hələ də işıq gəlirdi. O, gözündə eynək küncdə qoyulmuş
girdə mizin arxasında oturmuşdu. Sol əlini gicgahına
dayayıb, sağ əlində tutduğu qələmi asta-asta
şagirdlərin yazıları üzərində gəzdirir, arabir
düzəlişlər edir, yenə oxuyurdu. Onun zəif, göm-göy
damarları çıxmış əli titrəyirdi. Yoxlanmamış bir dəftər
qalırdı. O, bərk yorulduğundan qalan dəftəri yoxlamamış
yatmaq istədi. Qələmi yerə qoydu. Gözü yerdə, həsir üstə
yatmış arvadına, uşaqlarına sataşdı. Onlar şirin-şirin
yatmışdılar. Elə bil dünyadan xəbərsizdilər. Maqsud ah
çəkdi:
- Yatın, əzizlərim, yatın. Dünyanın dərd-ələmini insan
yatanda unudur. Onu da əgər yata bilsə, gözünə yuxu
getsə... Bunun nə vaxtıdı ki - deyə o, yeddi yaşlı qızı
Sonanın solğun üzünə baxdı - o da dərd çəkir? Zəmanə,
uşaqları da, deyib-gülməliykən, oynamalıykən dərd
çəkməyə vadar edir.
Onun belə düşünməyə haqqı vardı. Maqsud müəllim bu
balaca qızdan o sözləri eşidəndə ayaqları yerə
yapışmışdı... Onun üç uşağı vardı. Yoldaşı da hamilə
idi. Bu beş baş ailə qəbir kimi dar, qaranlıq olan bu
nəm otaqda yaşayırdı. Güzəranları çox ağır idi. Hamısı
Maqsudun əlinə baxırdı. O da Təbriz məktəblərinin
birində dərs deyir, aldığı tikə-para maaşla ailəsini
güclə dolandırırdı.
Bir gün yoldaşı təzə dünyaya gələcək uşaq üçün qızının
köhnə köynəklərindən birini söküb paltar tikirdi. Qıvrım
tel Sona gəlib anasının yanında oturdu, əllərini də yerə
qoydu, anasından soruşdu:
- Nə tikirsən, ana?
- Bəbəyə paltar... - deyib anası könülsüz cavab verdi.
Bunu eşidən uşaq sevindi. Sonra birdən o, qaşlarını
çatıb dedi:
- Ana, bə bəbə harda yatacaq? Evimizdə ki yer yoxdur.
İynə anasının əlindən sürüşüb düşdü, o heyrətlə,
qorxuyla qızının üzünə baxdı.
- Qucağımda yatar, quzum - dedi.
- Bə onda qardaş harda yatar? - deyə Sona o tərəfdə
oynayan, öz-özünə qığıldaya-qığıldaya nə isə danışan
balaca qardaşını göstərdi.
Anası qızın sualına cavab verə bilmədi. Onun ağıllı,
qayğılı gözlərinə baxıb, başını sığalladı. İndi həmin
söhbət Maqsud müəllimin yadına düşdü. Qanı o vaxtkı kimi
bərk qaraldı...
Əlibala HACIZADƏ,
"Azərbaycan müəllimi",
5 dekabr, 1959-cu il,
№
98
Bizim Cəfərimiz
Onun təvazökar, utancaq siması, gözlüyünün altından
parıldayan dərin, qara gözləri, uşaq təbəssümünə bənzər
məsum, mənalı təbəssümü bir an belə mənim gözümün
qabağından getmir. Mənim təsəvvürümdə o, hər zaman
canlıdır. Hansı kitabını oxuyuramsa, səhnədə hansı
əsərlərinə baxıramsa, elə bilirəm Cəfər yaratdığı
tiplərin arasında dolaşır, bizimlə bərabər, o da Dövlət
bəyə, Əbdüləli bəyə, Məmmədəli bəyə, Baloğlana,
Ocaqquluya gülür. Aydının, Oqtayın faciəli həyatına göz
yaşı tökür. Sevilin çadrasını hər dəfə öz əliylə atıb,
onu mübarizə meydanına gətirir. Bütün əsərlərində
Cəfərin ürəyi döyünür, nəbzi vurur.
Cəfər xalq üçün, xalq işi üçün od olub yanan bir yazıçı
idi. Cəfər elin oğlu idi, onun yolunda bütün həyatını
sərf etdi və uçan ulduzlar kimi, - qısa bir ömürlə -
bizim səmamızda parlayıb getdi. Ancaq elə atəşin yol
saldı ki, heç bir zaman sönməyəcəkdir.
Sabit RƏHMAN,
"Azərbaycan müəllimi",
20 mart 1960-cı il,
№
23
Ustadımız
Bəzən özünü zorlayaraq istər-istəməz neçə yüz səhifəlik
əsəri oxuyursan, qurtarıb bükəndə elə bilirsən ki, ağır
bir yükü çiynindən yerə qoydun, yadında heç şey qalmır.
Dolaşıq hadisələr, sönük-solğun üzlər, boğuq-dumanlı
baxışlar sətirlər arasından kənara çıxmır. Deyirsən ki,
görəsən bu yazıçının məqsədi, qayəsi nədir, niyə belə
uzunçuluq edir?
Elə əsərlər də var ki, cəmi 50 və ya 100 səhifə olduğuna
baxmayaraq, oxuyub qurtaranda 1000 səhifəlik bir əsərin
demədiyini sənə deyir. Uzun müddət oradakı
qəhrəmanlardan, hadisələrdən, fikirlərdən və duyğular
silsiləsindən ayrıla bilmirsən. Təəssüf edirsən ki, niyə
müəllif çox yazmır.
Belə hadisələr teatr pərdəsinin dalında daha qabarıq
şəkildə özünü göstərir. Orada bəzən iki saatlıq tamaşa
adamı o qədər yorub darıxdırır ki, on saat oturub
baxdığını güman edirsən, qurtarmaq bilmir ki, bilmir.
Eləsi də olur ki, səni canlı fikirlərin və ehtirasların
qanadına alıb aparır, dörd saatda bir ömrün mənasını əks
etdirir; mən Cəfər Cabbarlının əsərlərini oxuyanda da,
tamaşa edəndə də yüksək həyəcanlarla tez qurtardığı üçün
təəssüf duyğusu ilə ayağa durmuşam. Cabbarlı müasir
dramanın ustadıdır, o, böyük sənətkarlıqla konflikt və
tiplər seçir, süjet qurur, parlaq bədii lövhələr
yaradır.
Dramanın hansı cəhətlərinə Cabbarlı daha artıq diqqət
yetirir, hansı ünsürlərini daha məharətlə işləyir; bu
sual uzun illər məni düşündürmüşdür və Cəfərin
əsərlərini tədqiq edərkən belə fikrə gəlmişəm ki, bunun
ancaq bircə cavabı var: Cabbarlı dramının bütün
ünsürlərini eyni diqqət və məharətlə yaradırE
...O, hər cəhətdən bugünkü Azərbaycan yazıçılarının
müəllimi və ustadıdır!
Mirzə İBRAHİMOV,
"Azərbaycan müəllimi",
20 mart 1960-cı il,
№
23
Əziz sənətkarımız
"Dönüş" pyesinin ikinci, ya üçüncü tamaşası idi.
Əzizbəyov adına Azərbaycan Dövlət Akademik Teatrının
indiki səhnəqabağı meydançasının, zaldan baxanda sağ
tərəfdən görünən geniş qapısının yerində loja vardı. Biz
Cəfərlə bu lojada oturub tamaşaya baxırdıq. Bu vaxt biz
onunla dəfələrlə görüşmüş, dramaturqun ayrı-ayrı
əsərləri haqqında danışmış, mübahisə etmişdik. Demək
istəyirəm ki, bu bizim birinci, ya ikinci görüşümüz
deyildi. Oxucu soruşa bilər ki, o zaman Cəfər Cabbarlı
tanınmış bir dramaturq, 10-15 illik ədəbi təcrübəyə
malik bir yazıçı idi. Rəsul Rza isə yenicə ədəbi mühitə
ayaq basmış, cəmi-cumxuru 5-10 şerin, 3-4 hekayənin və
bir neçə məqalənin müəllifi idi. Necə olurdu ki, Cəfər
onunla ədəbi mübahisələrə girir və öz əsəri haqqında
ondan rəy eşitmək istəyirdi. Ona görə ki, Cəfər Cabbarlı
son dərəcə təvazökar bir adam idi. O, əsərləri haqqında
ən adi adamların rəyini dinləməyə hazır idi.
Tamaşa zamanı mən ayrı-ayrı obrazlar və əsərin bəzi
cəhətləri haqqında öz fikrimi müəllifə deyirdim. Cəfər
gah gülümsəyir, gah da irigözlü çeşməyini götürüb,
dəsmalla silir, sonra yenə də gözünə qoyurdu. Cəfəri
yaxşı tanıyanlar bilirlər ki, bu hərəkətlərin öz dili
vardır. Cəfər sənə gülümsəyə-gülümsəyə baxanda, bu, o
demək idi ki, sən çox sadəlövh fikir deyirsən. Sənin
gətirdiyin dəlillər ciddi etiraza dəyməz, sən görünür
ki, ya məsələnin nə yerdə olduğunu yaxşı dərk
eləməmisən, ya da ağıllı görünmək üçün əllaməlik
eləyirsən.
Cəfər çeşməyini çıxarıb, tez-tez siləndə, bu o demək idi
ki, hirslənib, həyəcanlanıb. Deməli, ya sən elə
ölçüyəsığmaz, insafsız söz demisən ki, bu onu
qəzəbləndirib, ya da dediklərin doğrudan da əsərin
qüsurunu düzgün ifadə edir, odur ki, onu
həyəcanlandırmışdır. Cəfərin hiss və həyəcanlarının
təzahür forması sonsuz idi. Mən ancaq konkret
söhbətimizə aid iki əsas hərəkətdən danışdım...
Rəsul RZA,
"Azərbaycan müəllimi",
20 mart 1960-cı il,
№
23
Doğma vətənimizi öyrənək
Biz Qızılqaya yaylasının cənub yamaclarında olan
dar bir cığırla gedirik. Bu yaylanı şərqdən kəsmiş
dərin dərəni keçdikdən sonra Mıxtökən aşırımına
çatırıq. Mıxtökən, bitkidən məhrum, qayalıq bir
yerdir. Atların hərəkəti burada çox çətin
olduğundan və daşlar onların nallarını tökdüyündən
bura Mıxtökən deyirlər. Mıxtökənin ətəyinə
səpələnmiş çay daşları bizi çox maraqlandırdı.
Onlardan bir neçəsini nümunə üçün götürdük.
Yamacla aşağı endik. Aşağıda kiçik Ləzə kəndi görünür.
Kəndin şərq və qərb hissəsində yüksəkdən tökülən
şəlalələr, şimal tərəfində konusvari qaya, cənubunda
Şahdağın və Qızılqayanın əzəmətlə ucalan qarlı
zirvələri, yaşıl don geymiş yamaclar, Şahnabad çayının
coşğun qıjıltısı buralara qeyri-adi bir gözəllik verir.
Şahnabad çayının sağ sahilində qıvrılaraq gedən dar
cığır bizi aparıb sanki daş bir qəfəsə salır. Sağda 4250
metrə qədər ucalan Şahdağı, solda isə 3739 metrə qədər
yüksəkliyi olan Qızılqaya, qarşıda isə çınqıllıq.
Getdikcə başımızın üstündə buludlar sıxlaşır. Nəhayət,
biz başımıza leysan yağışı çiləyən buludun içərisinə
daxil oluruq. Hava axşamüstünü xatırladır. Elə bil hər
yerə qatı bir qaranlıq çökmüşdür. Biz bir-birimizi zorla
görürük. Artıq 2600 metr yüksəklikdəyik...
Budur, ayağımızın altında "qərib" daşlar var. Bu daşlar
Şahdağın ərazisinin qədim buzlaşmaya məruz qalmasını
göstərir...
Budaq BUDAQOV,
coğrafiya elmləri namizədi
"Azərbaycan müəllimi",
18 yanvar 1959-cu il,
№
5
Ən çox sevdiyim rol
Opera səhnəsinə çıxdığım birinci dəfə deyildi.
M.F.Axundov adına Azərbaycan Dövlət Opera və Balet
Teatrında hələ ilk dəfə M.Maqomayevin "Nərgiz"
operasında Nərgiz; "Şah İsmayıl" operasında Gülzar;
Ü.Hacıbəyovun "Koroğlu" operasında Nigar və başqa
rollarda çıxış edərkən, tamaşaçılar məni çox görmüşdülər.
Lakin nədənsə, Azərbaycanın görkəmli dramaturqu
C.Cabbarlının "Sevil" pyesi əsasında F.Əmirov tərəfindən
bəstələnmiş "Sevil" operasındakı Sevil rolu mənə
tapşırılarkən həddindən artıq həyəcanlı idim. Bunun
səbəbi məlum idi. Hiss edirdim ki, inqilabdan əvvəlki
geridə qalmış, müti, ərinin bütün işgəncələrinə və
təhqirlərinə dözən, hər bir sözə boyun əyən talesiz
Azərbaycan qadınının psixoloji xüsusiyyətlərini özümdə
cəmləşdirməli, habelə onun çəkdiyi iztirabları
tamaşaçılar qarşısında nümayiş etdirməli idim. Lakin
məsələ bununla da bitmirdi. Bu mürəkkəb obrazın bütün
xüsusiyyətləri ilə tamaşaçıları ətraflı surətdə tanış
etmək üçün daha məsul bir vəzifə: - inqilabın təsiri
nəticəsində qara çadranı atmış, qabaqcıl, ictimaiyyətçi
sovet qadınının həqiqi obrazını yaratmaq işi məni daha
çox düşündürürdü. Bəli, bütün bunlara nail olmaq arzusu
məndə daha ciddi bir məsuliyyət hissi oyatdı. Odur ki,
ilk dəfə əsəri diqqətlə və dəfələrlə oxudum. Sevil
obrazının daxili aləmini öyrəndikdən sonra məşqə
başladım.
Nəhayət, 4 aya yaxın məşq etdikdən sonra, bu rolda
tələbkar tamaşaçılarımızın qarşısına çıxmalı oldum. Bu
çıxış mənim üçün ən ciddi imtahan idi... Tamaşaçıların
sürəkli alqışları və operanın baş rejissoru M.Məmmədovun
səmimiyyətlə təbrik etməsi məni həddindən artıq
ruhlandırdı. Məsələ aydın idi. Öz məqsədimə nail
olmuşdum. Ona görə də sevincim yerə-göyə sığmırdı...
Firəngiz ƏHMƏDOVA,
Azərbaycan SSR xalq artisti
"Azərbaycan müəllimi",
20 mart 1960-cı il, № 23 |
