|
 Deyirlər
ki, musiqi insanla birgə doğulub birgə yaşayır.
Fərq yalnız ondadır ki, insan qocalır, yaşa
dolur, amma musiqi heç vaxt qocalmır. Bəlkə də
elə buna görədir ki, musiqinin ömrünü insan
nəslinin ömrünə bənzədib deyirlər ki, Yer
üzərində nə qədər insan var, musiqi də olacaq.
İnsanın sevinc və kədərindən yaranan həmin
musiqini istedadlı sənətkarlar daha da cilalayır,
ona yeni həyat verib gələcək nəsillərə ərmağan
edirlər. Azərbaycan musiqi sənəti tarixində belə
sənətkarlar çox olub. Onlar qədim tarixli
musiqimizin ömrünə ömür calayıb, onu həmişəyaşar
ediblər.
Belə xeyirxah işdə Azərbaycanın xalq artisti,
kamança ustası Habil Əliyevin misilsiz
xidmətləri olub.
Habil sənəti minlərin, milyonların qəlbindən
xəbər verən, sevincinə, kədərinə bələnən bir
əvəzolunmaz sənətdir. Onun ifa etdiyi hər bir
musiqi nömrəsi ötəri hisslərin yox, yaşanılmış
hisslərin əks-sədasıdır. Belə hisslərdən doğan
sənət isə uzunömürlü olur. Habil sənəti heç də
birdən-birə belə yüksək zirvələri fəth etməyə
qadir olmayıb. O, uzun illər çox ciddi
yaradıcılıq axtarışları apararaq belə bir sənət
zirvəsinə yüksəlib.
Elə bu günlər qüdrətli kaman ifaçısı Habil
Əliyevlə görüşdük. O, bizi son dərəcə
mehribanlıqla qarşıladı. 84 illik ömrünün
sevincli, kədərli anlarının xatirələrini
suallarımız əsasında bizimlə bölüşdü:
- Habil müəllim, istərdik ki, əvvəlcə
oxucularımıza valideynləriniz, uşaqlıq illəriniz
barədə qısaca bir məlumat verəsiniz.
 -
Mən 1927-ci il mayın 28-də Ağdaş rayonunun
Üçqovaq kəndində dünyaya gəlmişəm. Atam Mustafa,
anam Nisəxanım kolxozda çalışıblar. Ailədə 11
nəfər olmuşuq. Dörd oğlan, beş qız. Anama "Qəhrəman
ana" adı verilmişdi. Mən yeddi yaşımda ikən
rayonun mərkəzindəki 3 nömrəli yeddiillik
məktəbə getdim. Həmin illərdə məşhur xanəndə və
musiqi müəllimi Əhməd Ağdamski bizim evdə
kirayədə yaşayırdı. O, Ağdaşdakı musiqi
məktəbində müəllim işləyirdi. İlk milli
operamızda qadın rolunun gözəl ifaçısı olan
Əhməd Ağdamski həmçinin milli musiqimizin alovlu
təbliğatçısı idi. Elə buna görə də bizim evə
vaxtaşırı musiqiçilər toplaşar, muğamlardan,
təsniflərdən, xalq mahnılarından danışar, yeri
gəldikcə tarda, kamançada müəyyən hissəni,
guşəni çalardılar. Kamançaçı Ağəli Ağdamskiylə
daha simsar idilər. Buna görə də onlar bizim
evdə tez-tez olurdular. Mən də uşaq marağı ilə
onlara qulaq asardım. Elə həmin vaxtdan da mənim
qəlbimə bu sənətin, necə deyərlər, közü düşdü.
Anam isə qəlbimə düşmüş bu sənətə məhəbbət odunu
öz ilıq nəfəsi ilə alovlandırdı.
Yaxşı yadımdadır, anamın bişirdiyi dovğa
qazanının içindən çömçəni çıxarıb, silib
təmizləyərək dizimin üstünə kamança kimi qoyub
oxlovu da ona sürtürdüm. Bir dəfə anam bunu
görüb təəccüblə dedi:
- Deyəsən axı oğlum kamança çalan olacaq...
Əhməd Ağdamski də anamın sözünə qüvvət verərək
dedi:
- Nisə bacı, uşaq çalğıçı olmaq istəyir. Gəlsənə
onu qoyaq bizim musiqi məktəbində oxusun...
Bu, anamın ürəyindən oldu. Nəhayət, mən Ağdaş
musiqi məktəbinə qəbul oldum. Elə həmin vaxtdan
da meylimi kamana saldım. Günümün çoxunu kamanla
keçirirdim.
 -
Kamanla məşğul olmağınız əsas dərslərinizə mane
olmurdu ki?
- Olurdu. Həmin vaxtdan mən dərsləri
mi zəif oxumağa başladım. Hətta bir dəfə
valideyn iclasında məni o ki var danladılar...
Amma iclasın sonunda konsert oldu, mənə dedilər,
gəl kamança çal. Çaldım. Məni o ki var
alqışladılar, təriflədilər. Bu təriflər mənim
kamançaya olan həvəsimi daha da artırırdı...
- İlk müəllimlərinizi xatırlayırsınızmı?
- Elə xatırlayıram... Mənə birinci sinifdə
Barikə və Saray müəllimlər dərs deyib. O qədər
mehriban, qayğıkeş idilər ki, hətta dəcəllik
edəndə, mənə yüngülcə şapalaq vuranda elə
bilirdim ki, dünyanın ən xoşbəxtiyəm. O müəllim
şapalağını özüm üçün ən böyük mükafat sanırdım.
Onu da deyim ki, Saray müəllim elə gözəl idi ki,
hətta ona vurulmuşdum... Bu ilk müəllimlərim
mənə valideynlərim qədər əziz idi... Necə də
gözəl günlər idi o günlər... Müəllim deyiləndə
ürəyim nanə yarpağı kimi əsir. Mənim bacım
Rəşxəndə də sinif müəllimi olub. O, düz 44 il
Ağdaşın Ləki kəndində dərs deyib. Anam deyərdi
ki, ay qızım, sən daha öldün ki, bu uzaqlıqda
yolu qarda, yağışda, palçıqda gedib gəlməkdən...
Əşi, gəl elə bu Ağdaşın mərkəzində "zavuçdan",
müdir müavinindən bir şey işlə də... Biz anamın
bu sözlərinə gülərdik. Savadsız qadın idi də...
Onu da qeyd edim ki, müəllim çox böyük addı. Bu
adı ən yüksək vəzifəli insanlara deyirlər. Onu
ucuz tutmaq olmaz...
- Habil müəllim, sizin uşaqlığınız o dəhşətli
1941-45-ci müharibə illərinə təsadüf edib.
Həmin illər ailəniz necə dolanırdı?
 -
Yeddinci sinfi və həm də musiqi məktəbini
bitirəndən sonra mən Ağdaş pedaqoji məktəbinə
girdim. Müharibənin dəhşətləri getdikcə daha çox
hiss edilirdi. Bizim ailəmiz də aclıq-qıtlıq
keçirirdi. Onda bacım Səidənin də əri müharibəyə
getmişdi. Onlar da bizim evə yığışmışdılar. Anam,
Rəşxəndə, Səriyyə, Qabil, Tahir, Bəsirə çörək
istəyirdilər. Ailənin dolanacaq ümidgahı mənə
qalmışdı. Buna görə də mən pedaqoji məktəbdə
oxumaqla bərabər axşamlar N.B.Vəzirov adına
Ağdaş Dövlət Dram Teatrında işləyir, orada
kamança çalırdım.
Onu da deyim ki, həmin illər qardaşım
Məhəmmədiyyə də cəbhədə idi. Mən axşamlar
eyvanımızda əyləşib heç nəyə məhəl qoymadan öz
kamanımı işə salırdım. Bir də görürdüm ki,
ərləri, oğulları, nişanlıları müharibədə həlak
olmuş qonşu arvadların ah-naləsi kamanın
fəryadına qoşulub. Kimisi ağı deyir, kimisi
bayatı. Onda anam da ağlayıb şivən qoparırdı.
Çünki qardaşım Məhəmmədiyyənin də ölüm xəbəri
gəlmişdi. Çox qəribə idi. Onda mən ağlaya
bilmirdim. Ancaq kaman çalırdım. Sanki dərdimi
kamana deyirdim. Elə bil bütün anaların,
bacıların dərdi, kədəri mənim kamançamın
simlərinə hopmuşdu. Mənə elə gəlir ki, indi də
kamanda o qəmli sədalar, o fəryadlar qalmaqdadır...
- Eşitdiyimə görə, siz yaxşı rəqs etməyi də
bacarmısınız?
- Mən 1947-ci ildə Ağdaş Pionerlər Evində dərnək
rəhbəri olmuşam. Burada rəqslə də məşğul olurduq.
Hətta Bakıda keçirilən olimpiadada "Qaytağı"
rəqsini ifa etdim. Mənə yaxşı ifama görə bir
şalvar və bir cüt ayaqqabı verdilər.
- Bəs, Bakıya nə vaxt və necə oldu ki, gəldiniz?
 -
O vaxt mənim sinif yoldaşlarımın əksəriyyəti
Bakıya gəlib müxtəlif institutlara qəbul
olmuşdular. Onlar yay tətilində Ağdaşa
gəlirdilər. Mənimlə söhbət etdilər, dedilər ki,
sən niyə burada qalmısan. Dedim ki, axı mən
Bakıda heç kimi, heç bir yeri tanımıram, hara
gedim. Sinif yoldaşım Fikrət mənə kömək etdi.
Onunla birlikdə 1952-ci ildə Bakıya gəldik. O,
məni Asəf Zeynallı adına Orta İxtisas Musiqi
Məktəbi yerləşən binaya gətirdi. Həmin vaxt
məktəbin müdiri Süleyman Ələsgərovun qəbuluna
girdim. Dedim ki, istəyirəm bu məktəbin kamança
şöbəsinə qəbul olub, burada oxuyub, təhsilimi
başa çatdırdıqdan sonra gedib kəndimizdə dərs
deyəm. Sözüm Süleyman müəllimin xoşuna gəldi.
Məni musiqi məktəbinə qəbul etdilər. Burada
görkəmli tarzən Qurban Pirimovdan və məşhur
müğənni Xan Şuşinskidən muğam sənətinin
sirlərini öyrənməyə başladım. Əsl yaradıcılıq
məktəbi keçdim. Onlardan öyrənə-öyrənə əsl
sənətkar kimi formalaşmağa başladım. Artıq
ikinci kurs tələbəsi olanda bir musiqiçi kimi
çoxlarının diqqətini cəlb etdim. İfaçılığım
bəstəkar Soltan Hacıbəyovun da diqqətindən
yayınmadı. O, potensial imkanlarımı nəzərə alıb
mənə filarmoniyada işləməyi məsləhət gördü. O
vaxtlar filarmoniyanın direktoru olan Şəmsi
Bədəlbəyli, bədii rəhbər Soltan Hacıbəyov,
Niyazi, Səid Rüstəmov mənim ifamda bir muğama və
xalq mahnısına qulaq asdılar və çox razı
qaldılar. Beləliklə də mən 1953-cü ildə
M.Maqomayev adına Azərbaycan Dövlət
Filarmoniyasında əvvəlcə rəqs ansamblında
müşahidəçi, sonra isə trioda kamança çalan kimi
fəaliyyətə başladım.
- İlk konsertiniz nə vaxt olub?
- Seyid Şuşinski, Həqiqət Rzayeva, Xan Şuşinski,
Zülfi Adıgözəlov, Mütəllim Mütəllimov, Şövkət
Ələkbərova, Sara Qədimova, Fatma Mehrəliyeva
kimi sənətkarların konsertlərində müşayiətçi
ola-ola, onların ölməz irsindən
bəhrələnə-bəhrələnə daha səylə çalışdım.
Saatlarla məşqlər etməkdən usanmadım. Özümə
inamım artdıqca, yeni xallar da çoxaldı,
cilalandı.
Nəhayət, 1961-ci ildə televiziyada mənim ilk
konsertim oldu. Yeni ifaçılıq texnikası ilə
çaldığım "Segah" musiqiçilər arasında
söz-söhbətə səbəb oldu.
Səhərisi gün görkəmli sənətkarlar Xan Şuşinski
və Zülfü Adıgözəlov məni ürəkdən təbrik etdilər,
dəyərli məsləhətlərini verdilər.
Bu müvəffəqiyyətimdən ruhlanaraq yaradıcılıq
axtarışlarımı daha da artırmağa başladım. Bir
çox muğamlarımıza kamançada yeni həyat verdim.
"Segah", "Bayatı-Qacar", "Bəstənigar",
"Bayatı-Şiraz", "Rahab", "Zabul" muğamlarının
kamança həyatı başlandı.
Beləliklə, mən altmışıncı illərin əvvəllərində
mahir kamança ifaçısı kimi formalaşaraq el
arasında yeni şöhrət tapdım, hamının məhəbbətini
qazandım. Bax, elə o vaxtdan da erməni kamança
çalan Nefton Qriqoryanın bəxti bağlandı. Ona
görə ki, mən əsl Azərbaycan mahnısı ifa
edirdim...
- İndiyə kimi hansı xarici ölkələrdə qastrol
səfərlərində olmusunuz?
- Mən dünyanın 40-dan çox ölkəsində, o cümlədən
Türkiyədə, Amerikada, Almaniyada, İngiltərədə,
Fransada, Hindistanda, Pakistanda, İranda,
Misirdə, İsveçdə, Hollandiyada, Tunisdə,
Yaponiyada, Suriyada, Mozambikdə və b. ölkələrdə
qastrol səfərlərində olaraq Azərbaycan
musiqisini onlara tanıtmışam.
- Tələbəniz olubmu?
- Əgər olsaydı, onlara zülm edərdim. Çünki bir
musiqini bu gün bir cür, sabah isə başqa cür
çalırdım. Bir gündə 10-12 saat məşğul
olurdumsa, yenə də azdır, - deyirdim. Mənim
tələbələrim olmayıb, amma mənim lent yazılarıma
baxıb mənim kimi çalırlar. Kimsə deyib ki, əsl
müəllim odur ki, o dərs demədən tələbələri
olsun. Mənimki bu deyimə bənzəyir...
- Habil müəllim, sənətsevərlər sizi həm də
yaradıcı bir sənətkar kimi tanıyır.
Bəstələdiyiniz mahnılar hansılardır?
- İndiyə kimi 15-dən çox mahnı bəstələmişəm.
Sənətsevərlər məni "Layla", "Vəfa", "Şəhla
gözlüm", "İlk məhəbbət", "Ürəkdir sevən səni",
"Güləsən gərək" mahnılarının müəllifi kimi
tanıyırlar. Bu gün də bu mahnıları başqa kamança
çalanlar böyük həvəslə ifa edirlər.
Eyni zamanda mənim ABŞ, Fransa, Yaponiya,
İtaliya və Yunanıstanda Azərbaycan muğamlarından
və xalq mahnılarından ibarət kompakt disklərim
də buraxılıb.
- Siz istedadlı bir kaman ustası kimi həmişə
pərəstişkarlarınız tərəfindən sevilib alqışlanan
və qiymətləndirilən sənətkarlardansınız. Bəs,
dövlət tərəfindən necə qiymətləndirilmisiniz?
- Mənim sənətdə göstərdiyim xidmətlər "əməkdar
artist", Azərbaycanın "xalq artisti" kimi fəxri
adlara layiq görülüb. Ulu öndər Heydər Əliyev
tərəfindən "Şöhrət" ordeninə, Prezident İlham
Əliyev tərəfindən "İstiqlal" ordeninə layiq
görülməyim, Heydər Əliyev Fondunun prezidenti,
millət vəkili, YUNESKO-nun və İSESKO-nun
xoşməramlı səfiri Mehriban xanım Əliyevanın mənə
göstərdiyi qayğı, respublika Prezidentinin Fərdi
təqaüdünün və dördotaqlı mənzilin verilməsi mənə
verilən yüksək qiymətdir.
Ümummilli lider Heydər Əliyevlə olan görüşümü
isə heç zaman unutmuram. Mənə ordeni təqdim
edəndə söz istədim, dedi ki, Habil, sən sözünü
kamançanla demisən. Buna baxmayaraq mənə söz
verdi, minnətdarlıq elədim. Ümummilli liderin
mənim haqqımda, sənətim haqqında dediyi sözləri
olduğu kimi yazıb saxlamışam: "Bizim xalqımız
kamançanı həmişə yüksək qiymətləndiribdir. Ulu
babalarımızdan qalan musiqi alətimiz tar və
kamançadır. Başqa sənətlərə çox adamlar gedə
bilərlər. Hər adam mühəndis də, həkim də,
müəllim də, tacir də ola bilər, amma tar,
kamança çala bilməz. Hər adam kamança çala
bilər, ancaq sənin kimi çala bilməz. Ona görə də
sən bu sənəti seçməyinlə fəxr edə bilərsən. Biz
də sənin kimi kamança çalan Habillə fəxr
edirik".
Eyni zamanda mənə dövlət tərəfindən döş
nişanları, fəxri fərmanlar da verilib. Haqqımda
müxtəlif şairlərimiz onlarca şeir yazıblar,
rəssamlarımız tablolar çəkiblər,
heykəltaraşlarımız büstlər işləyiblər,
xalçaçılarımız üzərində mənim portretim olan
xalçalar toxuyublar, haqqımda kitablar yazıblar.
Bütün bunlara görə mən Prezidentimizə də,
xalqımıza da sonsuz minnətdarlığımı
bildirirəm...
- Şagirdlərlə, tələbələrlə görüşlərinizi necə
xatırlayırsınız?
- Çox görüşlərim olub. Bir görüşümü isə həmişə
xatırlayıram: Bakıdakı teatrlardan birinin
binasında Tibb Universitetinin professor və
müəllim heyəti, tələbələri ilə görüşüm
keçirilirdi. Əvvəlcə mənim yaradıcılığım barədə
məruzə oldu, neçə adam söz dedi. Sonra keçdilər
sual-cavaba. Salonda əyləşmiş tələbələr bir-bir
yerlərindən durub suallarını verirdilər. Mən də
elə səhnədəcə mikrofonla onlara cavab verirdim.
Orta cərgədə bir tələbə ayağa durub, amiranə bir
şəkildə soruşdu:
- Yoldaş Əliyev, axı necə oldu ki, kamança
çaldınız? Necə oldu ki, kamança alətini
seçdiniz? Cavab verə bilərsinizmi?
Bunu deyib əyləşdi. Mən də bir müttəhim görkəmi
aldım, büzüşüb məzlumlaşdım. Fağır, yazıq bir
səslə dedim:
- Vallah, uşaq olmuşam, qanmamışam...
- Habil müəllim, övladlarınızdan, nəvələrinizdən
sizin sənəti davam etdirmək istəyən olubmu?
- Əvvəla deyim ki, mən 1954-cü ildə sizin
gördüyünüz bu bizim evə "müdir" təyin etdiyim
Şərqiyyə xanımla ailə həyatı qurmuşuq. Üç
qızımız və bir oğlumuz var. Qızlarım - Kəmalə,
Vəfa, Rəna həkim, oğlum Rəvan isə hüquqşünasdır.
Övladlarımın hamısı ailə həyatı qurub. İndi
mənim 9 nəvəm, 2 nəticəm var. Oğlum musiqi
sənətinə gəlmişdi. Amma mən onu bu yoldan
çəkindirdim... Bu yaxınlarda öz hüquqşünas
ixtisası üzrə işləyəcək...
- Ən sevincli anınız nə vaxt olub?
- Övladlarım dünyaya gələndə.
- Kiməsə borcunuz varmı?
- Var. Bu dünyada yeganə borclu olduğum bir
insan varsa, o da anamdır. Ananın borcunu heç
kəs qaytara bilmədiyi kimi, mən də qaytara
bilməmişəm.
- Kamança sizi ucaldıb, yoxsa siz kamançanı?
- Mən kamançaya borclu qalmamışam...
- Sənətdə hansısa bir arzunuz olubmu?
- Arzularım çox olub. Mən çox istəmişəm ki,
dünya musiqi sənətini öyrənim. Buna isə ömür
çatmaz... Bir arzum da odur ki, mən heç bir
ehtiyac içində yaşamadığım kimi, xalqım da heç
bir ehtiyac içində yaşamasın. Qarabağımız o
murdar erməni tapdağından azad olsun!
- Sizi heç aldadan olubmu?
- Mən sadəlövh adamam, özüm yalan danışmadığıma
görə məni aldatmaq çox asandır. Onu deyim ki,
məni ən siftə elə aldadan arvadım olub. Ona görə
ki, onu mən almasaydım, heç bəlkə onu alan
olmayacaqdı.... (özü də bu sözünə bizimlə
birlikdə ürəkdən gülür).
- Təkcə istedadla, Allah vergisi ilə
məşhurlaşmaq olarmı?
- Əgər zəhmət çəkməsən, gecə-gündüz çalışıb bu
istedadı inkişaf etdirməsən, heç nə mümkün
deyil.
- Siz xarici ölkələrdə çox olmusunuz, həmin
ölkələrdə sizin simanızda musiqimizi necə
qiymətləndiriblər?
- İtaliyaya dünya musiqisinin beşiyi deyirlər.
Mən orada qastrol səfərində olanda, konsertdən
sonra musiqi biliciləri mənim yanıma gəlib
kamançanı alıb təəccüblə baxırdılar. Deyirdilər
ki, axı necə olub ki, bu musiqi aləti İtaliyada
olmayıb. Bu alət gərək bizdə olaydı... Mənə
orada qalıb işləmək təklif etdilər, qalmadım.
İranda da mənə qalıb işləmək təklif etdilər... O
ölkələr nə qədər zəngin olsa da, Azərbaycanı, bu
doğma vətənimi heç nəyə dəyişmərəm... Bütün
bunları görəndən sonra fikirləşmişəm ki, kamança
mənim üçün dünyanın ən qiymətli musiqi alətidir.
Bax, kamançanın sayəsində, bu sənətin sayəsində
mən hər şeyə, ən uca zirvələr fəth etməyə nail
oldum...
- Bir ustad sənətkar kimi, bugünkü gənc
musiqiçilərə nə arzu edərdiniz?
- Arzum budur ki, gənclərimiz öz sahəsinin yaxşı
bilicisi olsun...
- Habil müəllim, sizin məsələ çevirilmiş
satira-yumorlu ifadələriniz dildən-dilə gəzir.
Həmin lətifələrdən bir neçəsini də bizim
oxucularımız üçün danışmanızı xahiş edirik.
- Məsləhətdisə, danışım da...
Ömrünün son aylarında Xan Şuşinski filarmoniyaya
gəlmişdi. Dəstələşib söhbətləşirdik. Ətrafda
adamlar dolu, çoxu da cavanlar idi. Xan Şuşinski
sağa-sola baxıb, qəlyana astaca qullab vurub,
başını tərpədə-tərpədə üzünü mənə tutub dedi:
- Ay Habil, filarmoniyaya nə çox oxuyan yığılıb?
Mən də elə o dəqiqə dedim:
- Xan əmi, bunlar rayonlardan gələnlərdir.
İnstituta girə bilməyiblər, əlacları kəsilib,
boş qalmamaq üçün filarmoniyaya "giriblər".
***
Bir dəfə evimizə zəng oldu. Dəstəyi qaldırdım.
Xəttin o başındakı adam mənimlə təcili görüşmək
istədiyini bildirdi. Bir azdan evə gələn tələbə
onun atası ilə tanış olduğumu dedi və əlavə etdi
ki, universitetin riyaziyyat fakültəsində oxuyur,
imtahandan kəsiri var, ona qiymət yazdırmaq
lazımdır.
Mən də soruşdum:
- Bala, de görüm, sənin kamança müəllimin kimdir...
***
Biz Asəf Zeynallı adına Musiqi Məktəbində
oxuyanda tələbə yoldaşım Qulu Əsgərov
dirijorluqdan dərs deyən İsrafilzadənin dərsinə
girməzdi. Bir dəfə İsrafilzadə onu dəhlizdə
yaxalayıb dedi:
- Qulu, sən mənim dərsimə bir dəfə də
girməmisən, imtahanda sənə qiymət yazmayacam.
Qulu Əsgərov onunla razılaşdı:
- Haqlısınız müəllim, gərək bir dəfə sizin dərsə
girəm.
***
On iki, on üç yaşım olardı, Ağdaşda İrandan
gəlmə bir Saab adlı qadın vardı. Tez-tez ərə
gedib ayrılırdı. Hər dəfə onun toyunu mənim
kiçik musiqiçi dəstəm edirdi. Toyda bir özü
olardı, bir ərə getdiyi kişi, bir də qohum-qonşu
uşaqları. Hər toyda onun təzə ərə getdiyi kişi
bizə 7-8 manat pul verərdi. Yeddinci toyda bizə
cəmi 3 manat pul verdilər. Saab bizim üzümüzü
turşutduğumuzu görəndə mənə dedi:
- Habil, ürəyini sıxma, gələn dəfə ərə gedəndə,
toyumda kişimə deyəcəyəm sizə çox pul versin.
***
Mən İranda olanda məclislərin birində qarşımda
əyləşmiş kişidən soruşdum:
- Qardaş, təvəllüdün neçədir?
- Ağayi Habil, hüzurunuzda ərz edim ki, 1421-ci
ildə Təbrizdə doğulmuşam.
Mən də təəccüb içində kişinin üzünə baxaraq
dedim:
- Vallah, yaxşı qalmısan.
***
Görkəmli sənətkar Əlibaba Məmmədov, mən və
Lütfiyar İmanov "Space" telekanalında xalq
sənətimizin incisi sayılan muğama həsr olunmuş
verilişdə çıxış edirdik. Mən söhbətin bir
yerində üzümü tamaşaçılara tutub dedim:
- İndiki oxuyanlarımıza baxanda yazığım gəlir.
Get-gedə tamam lütləşirlər. Vallah, qorxuram ki,
bunlara soyuq dəyə...
***
Günlərin birində səhərin gözü açılmamış qapımın
zəngi aramsız çaldı. Qapıda orta yaşlı bir
dilənçi qadını görüb dedim:
- İmkan verin, səhərin gözü açılsın də.
Dilənçi qadın kefini pozmadan, bir az da ədalı
tərzdə mənə "notasını" verdi:
- Bu qədər yatmaq olar?! Vaxtında durun da!!!
Lətifələri dinləyib Habil müəllimə uzun ömür
arzulayıb, - Musiqidən doymayan ürəyin var olsun!
- deyib ondan ayrıldıq.
Ədalət DAŞDƏMİRLİ |
