|
Hər dəfə may ayı yaxınlaşdıqca ürəyimi çox
qəribə hisslər bürüyür. Yadıma çox da uzaq
olmayan, lakin mənim üçün əlçatmaz olan qayğısız
uşaqlığım - atalı günlərim düşür.
 Bu
günlərdə atam fərəhlənər, xüsusi geyinər, cəbhə
xatirələrini bir-birinə calayarq 9 May - Qələbə
gününü səbirsizliklə gözləyərdi. Həmişə deyərdi
ki, bəlkə də mən az adamlardanam ki, çağırış
vəsiqəsini özüm özümə gətirmişəm.
Atam - Mahmudov Behbud Mahmud oğlu 1924-cü ildə
Ucar rayonunun Qulabənd kəndində anadan olmuşdur.
Qulabənd kənd orta məktəbini "əla" qiymətlərlə
başa vurmuşdur. Müharibə başladığından təhsilini
davam etdirə bilməmiş, o zamankı kənd sovetində
katib vəzifəsində çalışmışdır. O zaman
müharibəyə gedənlərin siyahısını atam rayon
mərkəzindən gətirər, kənd camaatı da köhnə
məktəb binasının qabağına yığışaraq, kimin
adının çəkiləcəyini gözləyərmiş. Atam da,
siyahıda öz adını görüncə bərkdən öz adını
söyləmişdir. Beləliklə, 1942-ci ildən 1946-cı
ilə kimi Mozdokdan Berlinə qədər döyüş yolu
keçmişdir. Bu müddət ərzində göstərdiyi
qəhrəmanlıqlara görə çoxlu orden və medallarla
təltif olunmuşdur.
1944-cü ildə sol qolundan yaralanan atamın
biləyinə qəlpə batıb, o biri üzdən çıxıbmış.
Qan itirməsin deyə qolunu qaytanla bağlamış,
təxminən 3-4 saat bağlı qalıbmış. Müalicə
olunduğu hospitalda bir erməni həkimi atamın
qolunun dibindən kəsilməsini təklif etsə də,
yəhudi həkim buna razı olmamışdır.
1946-cı ildə müharibədən qayıdır. Azərbaycan
Pedaqoji İnstitutunun riyaziyyat fakültəsinin
qiyabi şöbəsinə daxil olur, işləyir, ailə həyatı
qurur.
Müharibə yeli atamın da taleyinə əsdi. Lakin
onun rəşadəti, qəhrəmanlığı, qəzəb və nifrət
dolu qələbə ehtirası sanki ruhuna hopmuşdu.
Beynəlxalq imperializmə qarşı, militarizm,
faşizmin müxtəlif formada baş qaldırmasına qarşı
olan müsəlləhlik hər bir sahədə özünü göstərirdi.
Düz ilqarlı, məqsədyönlü arzuların və əməllərin
mənzilinə gedən yollar həmişə çətin olsa da, bu
yolların enişi, yoxuşu, çala-çuxuru atamı həyatı
boyu qorxutmurdu.
1977-1978-ci illərdə Ucar rayonunun Qulabənd
kənd orta məktəbində direktor vəzifəsində
çalışır. Həmin müddət ərzində məktəbin həm təlim,
həm də bütün təşkilati işlərində xeyli
irəliləyişlər baş verir. Məktəb sanki ikinci evi
idi. Yalnız bütün işlərin qaydasında olduğuna
əmin olduqdan sonra evə qayıdardı.
Övlad kimi atamı evdə, ailədə necə qayğıkeş
görürdümsə, işdə də bir iş yoldaşı kimi öz
peşəsinə bağlılıq, şagirdləri öz övladlarından
ayırmayan əsl müəllim kimi tanıyırdım.
1988-ci ildə öz səhhətiylə əlaqədar vəzifəsindən
imtina edərək müəllim kimi çalışır.
Kitab əlindən heç düşməzdi, daim mütaliə edərdi.
Xüsusilə, tarixi kitablara daha çox meyilli idi.
Oxuduqca, sovet sisteminin saxtalaşdırdığı
Azərbaycan tarixindəki nöqsanlara görə
narahatlıq keçirərdi. Xəstə yatdığı müddətdə
əvvəlki kimi mütaliə edə bilməyən atam
Azərbaycanın tarixilə bağlı kitablardan birinin
səhifəsini qatlayıb mənə verdi və dedi: "Qızım,
özümü piss hiss edirəm, qalsın, sonra oxuyaram".
Lakin...lakin, nə sonra, nə də heç vaxt o
yarımçıq qalan kitabı oxuya bilmədi. Görünür,
oxuna bilməyən səhifələr şərəfli ömrün sona
yaxınlaşdığını xəbər verirmiş...
Onun hər addımını xatırladıqca, yalandan uzaq
qaçan, düzlüyü ən yüksək keyfiyyət hesab edən
bu zəhmətkeş, həyatsevər insanın timsalında əsl
insanlıq etalonu hiss edirəm, hiss etdikcə isə
atamı daha çox anlayıram...
O, hər zaman ümummilli lider, dahi öndər Heydər
Əliyev şəxsiyyətinə öz vurğunluğundan danışardı.
Çox maraqlanardı bu dahi şəxsiyyətin siyasi
addımlarıyla və çox da inanırdı ki, məhz Heydər
Əliyev xalqın gələcəyi üçün böyük işlər görəcək.
Məncə, müəllim ömrü ən uzunömürlü, ən şərəfli
bir ömürdür. Çünki hər şagirdin qəlbində yaşayır.
Mən xoşbəxtəm ki, atamın şərəfli müəllimlik
yolunu davam etdirirəm.
Arizə MAHMUDOVA,
Bakıdakı 124 nömrəli məktəbin riyaziyyat
müəllimi |
