(20 Yanvar faciəsində şəhid olan üç məktəblinin əziz xatirəsinə)

REKVİUM

...Onlar üç şagird idilər. Hərəsi bir məktəbdə təhsil alırdı. Kimisi gələcəkdə müəllim, kimisi həkim, kimisi isə  mühəndis, yaxud başqa  bir sahənin  mütəxəssisi olmaq arzusu ilə. Kim idi bu yeniyetmələrin   müqəddəs arzularını ürəkərində qoyan, onları reallaşmağa qoymayan? Tək onlarınmı arzusu  ürəklərində qaldı? Əlbəttə, yox. Onları boya-başa çatdıran, illər boyu  nazlarını çəkən,  keçirdikləri yuxusuz gecələrin  bəhrəsin görmək arzusu ilə  ümid dolu sabaha  nikbin baxan  anaların, əliqabarlı, dağ vüqarlı ataların ümidləri idi puç olan o gecə.

Bu gün  20 Yanvar tarixinin  millətimiz üçün ən qanlı səhifəsini vərəqləyərkən  o qanlı təqvim günü   üç balamızın - Larisa Məmmədovanın, Vera Bessantinanın  və  İlqar İbrahimovun  tarimar olan uşaq dünyalarının  dağ boyda  yükü altında  təngnəfəs olmaya bilmirsən. Unutmaqmı olar  həmin gecə baş verən o  dəhşətli  faciəni?!  Biri  atası ilə avtobusda evə qayıdarkən yolda qaniçən qəsbkarların gülləbaranına tuş gələrkən, biri öz yastığında   nağıl dünyasına qovuşduğu  məqamda ürəyindən güllə yarası alarkən, birisi isə  öz həyət evlərində Bakının  səmasını  al qana boyayan,  ağzından od püskürən  güllələri  seyr edərkən əbədiyyətə   qovuşdu. Bu, sözün tam mənasında tarixi bir faciə idi.

... Müstəqilliyimiz uğrunda şəhid olan övladlarımızın sırasında-Şəhidlər Xiyabanında bu üç balamızın  gül çələngi ilə əhatə olunmuş  portretlərini  görən hər bir kəs addımını yubadır, insan qanına susayanları lənətləyərək dərin xəyal aləminə qərq olur və haçandan-haçana özünə gələrək   sıraya düzülmüş  növbəti şəhid qardaşbacılarımızın  məzarlarını ziyarət etməyə  davam edir.

...Onların  hər üçü şagird idi. Onlar hələ müharibənin  mahiyyətini, onun  olduqca acı olan dadını , ümumiyyətlə, bəşəriyyət  üçün faciə olduğunu  dərindən dərk etmirdilər. Məktəbə qədəm qoyduğu gündən   dilindən və dini mənsubiyyətindən asılı olmayaraq bütün insanlara doğma hisslər aşılamağın vacibliyini özündə əxz etdirən  bu yeniyetmələr  hansı günah sahibi idilər?! Onlar öz canları  bahasına bizim hamımızı müstəqilliyə qovuşdurdular. Biz yenidən doğulduq, inkişaf etdik və torpaqlarımızı erməni faşistlərin işğalından azad etdik. Onlar isə 1990-cı il  20 Yanvar tarixindən  etibarən əbədiyaşarlıq statusu  qazanaraq Ulu Tanrının  günahsız insanlar üçün nəzərdə tutduğu  “Ağ Saray”da  bərqərar oldular. Bu, onların haqqı idi, hər bir kəsə nəsib olmayan haqqı.

Otuz üç ildir ki, Vətən  üç ana ilə, üç ata ilə bərabər  həyatın acılı-şirinli dadını dadmağa macal tapmayan bu  üç  balasına  ağı deyir:

Dağlarda talam qaldı,

Biçmədim, lalam qaldı,

Araya dava düşdü,

Orda  üç balam qaldı.

Sifai SƏFƏROVA